បទចម្រៀងប្រចាំខែ

TuneList - Make your site Live

អត្ថបទថ្មីៗ

Tuesday, July 2, 2013

សួនកំណាព្យ ៖ អនុស្សារួមគ្នា




អនុស្សារួមគ្នា !
បទពាក្យប្រាំពីរ

១- រលករលេញប្រដេញខ្សាច់
ក្នុងចិត្តរំលេចអតីតកាល
អនុស្សាវរីយ៍មហាសាល
មិត្តភ័ក្រក្កគ្រប់កាលប្តូរជំនាន់។

២- រៀនរស់នឹងគ្នាប្តូរចំណេះ
មិត្តភាពមិនប្រេះដើរមិនជាន់
គោរពស្រឡាញ់រាប់រយពាន់
ទោះចំណេះគ្រាន់ក៏មិនណាយ ។

៣- ឥឡូវឃ្លាតឆ្ងាយដាច់ពីគ្នា
ខំធ្វើការងារលំបាកកាយ
ទោះហត់នឿយខ្លាំងក៏សប្បាយ
ព្រោះចិត្តនិងកាយនឹកដល់មិត្ត ។

៤- ចង់ណាត់ជួបគ្នាក៏លំបាក
គ្មានថ្ងៃសម្រាកបានដូចចិត្ត
រវល់រៀងខ្លួនក៏នៅគិត
ចង់ជួបមុខមិត្តគ្មានថ្ងៃល្ហែ

៥- សង្ឃឹមថ្ងៃមួយយើងមានពេល
ជួបគ្នាលើឆ្នេរធ្លាប់លំហែ
បង្កើតអនុស្សាហើយថែ
មិត្តភាពមិនប្រែចងក្នុងចិត្ត ៕

និពន្ធដោយ៖ ហៀង ធារ៉ា ( ព្រះអាទិត្យតូច )
ភ្នំពេញថ្ងៃ ចន្ទ ទី ០១ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១៣

» កម្រងប្រលោមលោក​​ ៖ ហែកមេឃតាមស្នេហ៍អូន​ ( ៣ )





                         មួយសប្តាហ៍កន្លងផុតទៅ កែវក៏បានជាសះស្បើយដាច់ពីជំងឺគ្រុនក្តៅរបស់នាង ។ ចំណែករាជក៏ មិនសូវបានទៅលក់ ដូងក្រអូនគេ ព្រោះតែរវល់មើលថែជំងឺស្រី ។ ថ្ងៃនេះ អាការៈជំងឺស្រីបានធូរស្បើយ រាជក៏ រៀបចំខ្លួនទៅលក់ ដូចថ្ងៃធម្មតា ។ ពេលឃើញកម្លោះរៀបចំខ្លួន កែវក៏ដូរសម្លៀកបំពាក់ដែរ រួចចុះទៅឈរចាំ នៅក្បែរឡាន ។ នាយរាជរៀបចំរួចក៏ដើរទៅឡាន ស្រាប់តែប្រទះឃើញកែវនៅទៅនោះដែរ ក៏សួរ ៖ 
                        - នាងគិតចង់ទៅណា ? 
                        កែវញញឹមដាក់មាណព ទើបតប ៖
                        - គឺទៅធ្វើការជាមួយលោកនឹងណា៎ ! ខ្ញុំដេកនៅផ្ទះឡើងធុញទៅហើយ ! មិនចង់នៅម្នាក់ ឯងទេ ធុញណាស់ ! សុំទៅធ្វើការជាមួយផងណា៎ ! 
                        - តែនេះនាងកំពុងតែឈឺណា៎ ! 
                        - អត់ទេ ! ខ្ញុំជាហើយ ! លោកមិនដែលលឺចាស់ៗនិយាយថា បើឈឺនៅតែផ្ទះ មិនទៅ បញ្ចេញញើស គឺវាមិនជាទេ ! ឲ្យខ្ញុំទៅផងទៅណា៎ ! ខ្ញុំអាចធ្វើការបានដូចគេដូចឯងអញ្ចឹង ! 
                        ធីតាកែវដើរចូលទៅចាប់ដៃរាជ រួចចោលពាក្យយ៉ាងទន់ភ្លន់ទៅកាន់នាយ ៖
                         - កុំធ្វើមុខអញ្ចឹងអី ! ខ្ញុំអាចធ្វើការបានពិតមែន ! លោកមើលចុះខ្ញុំលែងកើតអីហើយ ! ឲ្យ ខ្ញុំសុំទៅផងទៅណា៎ ! នៅផ្ទះធុញណាស់ ! ញ៉ាំបាយគេ ត្រូវតែជួយធ្វើការគេ ! ណា៎ ទៅដែរណា៎ ! 
                          ក្រមុំអង្វរករខ្លាំងពេក រាជក៏លែងបដិសេដ ៖
                          ​- បានបាន! ទៅក៏ទៅចុះ តែហាមសួរច្រើនពេក ! ខ្ញុំមិនចូលចិត្តអ្នកនិយាយច្រើនទេ លឺទេ!  
​                          - ចាស៎ ! ធានាណា៎ ! ខ្ញុំមិននិយាយច្រើនទេ ! អរគុណ........! 
                          ស្រីស្រស់សប្បាយចិត្តឥតឧបមា ព្រោះនាងចង់ស្គាល់សមុទ្រផង ។ ក្រមុំរត់ឡើងឡាន យ៉ាងលឿន បន្ទាប់ពីទទួលការអនុញ្ញាតពីរាជ ។ កម្លោះហួសចិត្តនឹងចរិកស្រី លួចញញឹមពេលស្រីឡើងឡាន ខាងក្រោយបាត់ មិនឲ្យនាង ដឹងឡើយ ។ នាយក៏ឡើងឡានបើកចេញទៅ ។ 
                           មិនបាន ១០ នាទីផង ឡានរបស់រាជក៏បានមកដល់ឆ្នេរអូរត្រេសដ៏ស្រស់ស្អាត ។ គ្រាន់តែ ឡានចតឈប់ ស្ទើរមិនទាន់ កែវបានលោតចុះពីឡាន រត់សំដៅទៅឆ្នេរសមុទ្រទាំងបង្ហាញទឹកមុខសប្បាយរីក រាយ ហាក់បីដូចជា មនុស្ស គ្មានជំងឺអ្វីទាំងអស់ ។ នេះជាលើកទីមួយសម្រាប់ស្រី លើទឹកដីឆ្នេរខ្សាច់កំពង់ សោម ។ រលកបក់បោកឆ្នេរខ្សាច់ ប្រគុំបានជា បទតន្រ្តីដ៏ពិរោះរដំកំដរភ្ញៀវទេសចរណ៍ ដែលមកកំសាន្តឲ្យ រលាយអស់ ភាពហ្មងសៅ ទុក្ខសោកទាងពួង ជាពិសេសអាចធ្វើ ឲ្យមនុស្សឈឺបានជាសះស្បើយយ៉ាង លឿន មួយរំពេច កាលបានឃើញ និងលឺសម្លេងរលកនេះ ។ រាជបើកតូបបណ្តើរ កន្ទុយភ្នែកលួចដៀងសម្លឹង មើលសកម្មភាព របស់កែវបណ្តើរ ។ កែវកំពុងតែឆ្លក់វង្វេងនឹងសម្រស់ឆ្នេរខ្សាច់សរស្អាត ជាមួយលំហទឹក សមុទ្រដ៏ខៀវស្រងាត់ មិនបានខ្វល់ថា កន្លែងការងាររបស់រាជនៅកន្លែងណា ហើយជាអ្វីឡើយ ? កំពុងតែភ្លឹក ស្មារតីជាមួយសម្រស់ នាឆ្នេរសមុទ្រ សម្លេងមួយបានដាស់អារម្មណ៍ស្រីឡើង ៖ 
                            - មិនដែលបានឃើញសមុទ្រពីមុនមកទេមែនទេ ? 
                            មាណវីក៏ងាករកម្ចាស់សម្លេង នោះគឺរាជ !
                           - និយាយមិនលាក់ទៅចុះ ! នេះជាលើកទីមួយហើយសម្រាប់ខ្ញុំលើទឹកដីសមុទ្រដ៏ធំល្វើង ល្វើយបែបនេះ ! មិននឹកស្មានថា ខ្ញុំមានឪកាសបានស្គាល់ឆ្នេរខ្សាច់ដ៏ស្រស់ស្អាតបែបនេះទេ ! ការពិតគួរតែ អរគុណលោកទើបសម ! បើលោកមិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំមក ក៏ខ្ញុំប្រហែលជាមិនស្គាល់សមុទ្រដែរ ! អរគុណ លោកហើយ ! ចុះឯណាកន្លែងធ្វើការរបស់លោក ? 
                            រាជចង្អុលទៅកាន់តូបមួយអែបដើមស្រល់ក្បែរមាត់សមុទ្រ កែវឃើញក៏លាន់មាត់ ៖ 
                            - លោកជាអ្នកលក់ដូងក្រអូប ? 
                            - មែនហើយ ! ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកធ្វើការធំដុំអីនោះទេ ! គ្រាន់តែជាកម្លោះលក់ដូងក្រអូប ប្រចាំត្រកូលម្នាក់តែ ប៉ុណ្ណោះ ! យ៉ាងម៉េច ? ឃើញហើយចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញមែនទេ ? 
                            - អ្នកណាថា ? ខ្ញុំចូលចិត្តការលក់ដូរបែបនេះណាស់ ! តោះចាប់ផ្តើមទៅ ! 
                           ចប់វាចា កែវក៏ដើរតម្រង់តូបលក់ដូងក្រអូបរបស់រាជ ឯកម្លោះក៏ដើរតាមពីក្រោយទាំង គ្រវីក្បាលហួសចិត្តចំពោះអត្តចរិករបស់កែវ ។ តាំងពីគ្រួសាររបស់គេឃ្លៀតឆ្ងាយទៅ កែវម្នាក់គត់ដែលធ្វើឲ្យ រាជបញ្ចេញស្នាមញញឹមពីចិត្ត ។ រាជជញ្ជូនដូងចុះពីឡាន កែវក៏ជួយជញ្ជូន ទោះបីជារាជព្យាយាមឃាត់មិនឲ្យ នាងធ្វើ ព្រោះខ្លាចជំងឺនាងរើឡើង តែស្រីមិនស្តាប់ ។ អស់ដូងកន្លះគូថឡាន កែវក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះ ទាំង លើកដៃជូតញើស ។ កម្លោះឃើញស្រីស្រស់យើងហត់ហូរញើស ក៏ដើរទៅកាប់ដូងពីផ្លែមកឲ្យស្រី ៖ 
                            -​ ញ៉ាំទឹកដូងសិនទៅ ! 
                             កែវទទួលដូងពីដៃរាជ ៖ 
                            - អរគុណ ! និយាយអញ្ចឹង ខ្ញុំនៅមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះលោកនៅឡើយទេ ! តើលោកឈ្មោះអី ? 
                            - ហៅខ្ញុំថា រាជបានហើយ ! 
                            - ឈ្មោះរាជ ? ពិរោះតើ ! ឯខ្ញុំឈ្មោះកែវ ! 
                            - ហេតុអីក៏នាងមកទីនេះ ទាំងដែលនាងមិនធ្លាប់ស្គាល់ទីនេះសោះ ? 
                            - គឺខ្ញុំ.....
                            - ពូកាប់ដូងឲ្យខ្ញុំពីរ ! ( ក្មេងប្រុស )
                            - បាទបាន ! ចាំតិចក្មួយ ! 
                            រាជងាកមករកកែវ ហើយស្តី ៖ 
                            - ចាំប្រាប់ខ្ញុំពេលក្រោយក៏បាន ! សម្រាកសិនទៅ ! ខ្ញុំទៅលក់ដូងឲ្យក្មេងបន្តិច ! 
                            - តាមសប្បាយចាស៎៎ ! 
                             កែវលើកទឹកដូងក្រេបបន្តិចក៏ដើរចូលបន្ទប់ទឹកបាត់ ។ មួយសន្ទុះក្រោយ ចេញមកវិញ ក៏ឃើញមនុស្សប្រុសមាឌធំៗ បីនាក់កំពុងតែឈរសួរអ្វីម៉្យាងជាមួយរាជ ។ គ្រាន់តែឃើញ មនុស្សបីនាក់នោះ កែវត្រឡប់ខ្លួនចូល បន្ទប់ទឹកវិញយ៉ាងលឿន ហាក់បីដូចជាធ្លាប់ស្គាល់ពួកគេ ។ 
                           - ឯងធ្លាប់ឃើញនារីម្នាក់ក្នុងរូបថតនេះដែរទេ ? 
                              រាជមើលរូបថតដែលពួកគេបានបង្ហាញ ស្រាប់តែជារូបរបស់កែវ ។ នាយបែរមុខ ក្រឡេកទៅមើលកែវតែមិនឃើញស្រី នាយក៏ឆ្លើយ ៖ 
                          - បាទ ! មិនធ្លាប់ឃើញទេបង ! តើមានការអ្វីជាមួយស្រីម្នាក់នេះដែរទៅ ? 
                          - គ្មានអ្វីទេ ! បើមិនឃើញក៏អត់ទៅ មិនបាច់សួរទេ ! តោះពួកឯងទៅមុខទៀត ! 
                          ពួកនោះចេញបាត់ នីក៏មកដល់ ហើយសួររាជទាំងកែវភ្នែកសម្លឹងមើលពួកនោះ ៖ 
                         - បងរាជ ! តើពួកវានិយាយអ្វីជាមួយបង ? 
                          រាជតប ទាំងក្នុងចិត្តកំពុងតែគិត ៖
                         - គេរកអ្នកណាក៏មិនដឹង តែបងមិនស្គាល់ទេ ! 
                             កែវដើរចេញពីបន្ទប់ទឹកទៅរករាជយ៉ាងលឿន ៖
                         - នែ៎ លោក ! តើពួកនោះនិយាយអ្វីជាមួយលោក ? 
                            នីឃើញកែវភ្លាមក៏សួរកម្លោះរាជភ្លាម ៖
                         -​ បងរាជ ! នាងជាអ្នកណា ? ហេតុអីក៏នៅជាមួយបងរាជ ? 
                        - នាងជាមិត្តភ័ក្រ្ករបស់បង ! នី ! ពេលនេះបងរវល់បន្តិច ! ចាំពេលក្រោយចាំ និយាយគ្នាចុះណា៎ ! ខ្ញុំមានរឿងនិយាយជាមួយនាង !
                           ចបវាចាស្ទើរមិនទាន់ រាជក៏អូសដៃកែវចេញឆ្ងាយពីនី ឯនីឃើញរាជស្និទ្ធស្នាល នឹងស្រី ផ្សេងក្រៅពីខ្លួន នាងមានចិត្តខឹងនិងកែវយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏ត្រឡប់ទៅវិញទាំងចិត្តឆេះឆួលពេញដើម ទ្រូង ។ រាជអុសដៃនាងក្រមុំយើងមកដល់មុខបន្ទប់ទឹកក៏លែងដៃស្រីហើយសួរ ៖ 
                          - ប្រាប់ខ្ញុំតាមមកណា៎​ ថានាងជាអ្នកណា ! ហេតុអ្វីក៏មនុស្សប្លែកមុខទាំងបីនាក់ នោះតាមរក នាង ថែមទាំងមានរូបថតនាងនៅនឹងដៃពួកវាទៀត ? នាងពិតជាចោរដូចអ្វីដែលខ្ញុំបានគិតកន្លងមកមែនទេ ? 
                          - ពេលនេះខ្ញុំមិនអាចប្រាប់អ្វីលោកបានទេ ! ខ្ញុំត្រូវការសុវត្តិភាពសិន ! ហើយសំដីខ្ញុំនៅតែ មិនប្តូរ ! ខ្ញុំមិនមែនជាចោរដូចលោកបានគិតនោះទេ ! 
                          - ធ្វើយ៉ាងណាខ្ញុំជឿនាងបាន ? នាងមកពីណាក៏ខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ ? នាងជាអ្នកណា ធ្លាប់ ធ្វើអ្វីក៏ខ្ញុំមិនដឹង ? ឲ្យខ្ញុំទុកចិត្តនាងម្តេចនឹងបានទៅ ? មនុស្សស្រីចិត្តពិសពុលណាស់ ! 
                          - មេត្តាកុំគិតថា ខ្ញុំអាក្រក់ពេកបានទេ ! ខ្ញុំយល់ថា វាពិបាកណាស់សម្រាប់ឲ្យមនុស្សដែល មិនធ្លាប់ស្គាល់យើងមកជឿ និងទុកចិត្តយើង តែខ្ញុំសូមធានា ថា ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ដូចលោកគិតនោះ ទេ ! ពេលនេះ ខ្ញុំត្រូវការសុវត្តិភាព ខ្ញុំសង្ឃឹមថា លោកនឹងជួយខ្ញុំ ! 
                       ពួកមនុស្សចម្លែកមុខទាំងបីនោះទៅបាត់មួយសន្ទុះ ស្រាប់តែត្រឡប់មកវិញ រាជឃើញពួក វាមកវិញ ក៏រុញកែវចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹក រួចស្តីបន្លប់កែវភ្នែក ៖ 
​                       - ធ្វើយ៉ាងណារកពេលឡើងឡានវិញឲ្យបាន​ ! ខ្ញុំជូននាងត្រឡប់ទៅផ្ទះ ! សង្ឃឹមថា ខ្ញុំ ជួយមនុស្សមិនខុសចុះ ! ៥ នាទីក្រោយខ្ញុំទៅតាមក្រោយ ! 
                       ពោលចប់ រាជក៏ដើរធ្វើមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ រួចរៀបចំបិទតូប ។ ឆ្លៀតពួកវាដើរហួសតូប រាជបាត់ កែវក៏រត់ឡើងឡានយ៉ាងលឿនតាមដែរនាងអាចធ្វើបាន ។ ៥ នាទីបិទតូបរួច រាជក៏ដើរទៅតាម ក្រោយកែវ រួចក៏បើកឡានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ទាំងដែលលក់ដូងបានតែពីរផ្លែគត់ ។ រថយន្តសំចតដល់ផ្ទះ កម្លោះក៏ដើរទៅចាប់អូសដៃកែវ ដែលទើបតែចុះពីឡានទៅក្នុងផ្ទះ ដោយកាយវិកាខឹងសម្បា ។ 
                      - ពេលនេះខ្ញុំមិនខ្វល់ថា នាងជាអ្នកណា មកពីណានោះទេ តែខ្ញុំមិនអាចទុកនាងឲ្យនៅទីនេះ បន្តបានទេ ! 
                      - លោកស្តាប់ខ្ញុំនិយាយសិនបានទេ ? 
                      - ឲ្យខ្ញុំស្តាប់ហេតុផលនាង ទាំងដែលគេកំពុងតែតាមរកនាង ! នាងជាមនុស្សបែបណាក៏ខ្ញុំមិន ដឹង ហេតុអីក៏ខ្ញុំត្រូវស្តាប់ហេតុផលនាង ! 
                      - តែខ្ញុំជាមនុស្សបរិសុទ្ធពិតមែន ! ហេតុអីក៏លោកមិនជឿខ្ញុំ ? 
                      - មនុស្សបរិសុទ្ធដែលគេកំពុងតែតាមរកទាំងតក់ក្រហល់នឹងមែនទេ ? សុំទោស ខ្ញុំមិនជឿ នាងទេ ! 
                        ចប់វាចា រាជក៏ដើរចូលផ្ទះ កែវក៏វាចាឡើងធ្វើឲ្យនាយកម្លោះបញ្ឈប់ដំណើរខ្លួន ៖ 
                      - បាន ! បើលោកចង់ឃើញខ្ញុំជាសាកសពដែលត្រូវគេរំលោភក៏តាមចិត្ត ! មនុស្សប្រុសសុទ្ធ តែអាត្មានិយមទាំងអស់ !  និយាយមិនប្រាកដទាំងអស់ !
                        វាចាមិនទាន់ចប់សំដីផង ធីតាក៏ដើរបង្ហួសដំណើរទៅទាំងទឹកមុខស្រពោន បង្ហាញពីភាពអស់ សង្ឃឹមចំពោះភាពជឿទុកចិត្តលើនាយកន្លងមក ។ នាយកម្លោះលឺបែបនេះ ហាក់ឈរធ្មឹងគិតពីសំដីស្រី តែមួយ សន្ទុះក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់គេបាត់លែងចេញក្រៅ ។ ចំណែកនាងកែវ រើខោអាវតិចតួចរបស់ខ្លួនដាក់បង្វេច វិញ ខណៈរាជបានបញ្ចេញពាក្យដេញនាង ។ 
                       - អាត្មានិយមបំផុត ! ហេតុផលមួយម៉ាត់ក៏មិនស្តាប់ ! អាមនុស្សឆ្កួត អាមនុស្សចិត្តអាក្រក់ !
                       មាណវីមិនធ្វើជាមនុស្សមុខរឹងទេ ស្រីរៀបចំអ៊ីវ៉ាន់រួចរាល់ក៏ប្រញាប់ចាកចេញទាំងចិត្តមិន ទាន់អស់អាល័យផ្ទះ ដែលបានផ្តល់ស្នាមញញឹម និងក្តីសុខដល់នាង ទោះបីជាវាមិនមែនរយះពេលយូរ តែស្រី នៅចាំរាល់រាត្រីដែលនាងគេងមិនលក់ តែពេលនេះស្រីត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយព្រោះតែមនុស្សមិនយល់ពីហេតុផល ។ 
                       កែវឈរសម្លឹងមើលផ្ទះមួយសន្ទុះ ទើបដាច់ចិត្តដើរចេញទៅទាំងអាល័យ ឯនាយរាជបាន លួចមើលស្រីតាមបង្ហួច តែនាយមិនខ្វល់ពីការចាកចេញរបស់នាងទេ ។​ មួយសន្ទុះក្រោយ ភ្លឺក្នុងបន្ទប់រាជក៏បាន រលត់ ។

                       ក្រោមពន្លឺភ្លើងគោមតាមដងវិថីនាតោពីរ យើងមើលឃើញស្រមោលស្រីកែវកំពុងតែដើរ តាមដងផ្លូវ ទាំងទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោន បង្ហាញពីក្តីអស់សង្ឃឹម ត្បិតអីស្រីមិនដែលស្គាល់ទឹកដីនេះច្បាស់ ហើយត្រូវមកដើរទាំងយប់បែបនេះទៀត ។ ចុះបើដើរទៅជួបមនុស្សអាក្រក់ទាំងនោះ តើនាងនឹងត្រូវជាយ៉ាង ណា ? អាមនុស្សចិត្តអាក្រក់ នេះឯងធ្វើបែបខ្ញុំហើយដឹងទេ ? ជាតិនេះមិនផ្សងជួបឯងទៀតទេ ! ជៀសឲ្យឆ្ងាយ ពីមនុស្សបែបនេះ ! រអ៊ូក្នុងចិត្តចប់ស្រីក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះយំដូចក្មេង ហើយដកដង្ហើមធំបង្ហាញពីអារម្មណ៍ដ៏ ពិបាករបស់ស្រី ។ នាងងើយមុខឡើយមើលមេឃា រួចវាចា ៖ 
                     - ជីវិតដែលធ្លាប់តែហ៊ឺហារបស់ខ្ញុំទៅណាអស់ហើយ ? ហេតុអីក៏ជីវិតខ្ញុំត្រូវមកជួបរឿងបែប នេះ ? ជួបមនុស្សល្អ មិនប្រកែកទេ​ តែនេះ សុទ្ធមនុស្សអត់ចិត្ត ថែមទាំងចិត្តខ្មៅទៀត ! ប៉ាម៉ាក់ ! ដឹងទេថា កូន នឹកប៉ាម៉ាក់ខ្លាំងណាំស់ ! ប៉ាម៉ាក់ដឹងទេ​ ថា កូនលំបាកណាស់ ! កូនមិនដែលរស់នៅក្នុងសណ្ឋានភាពបែបនេះទេ ! 
ពេលណាកូនបានទៅជួបប៉ាម៉ាក់វិញ ! នេះលុយសូម្បីតែមួយរៀលជាប់ខ្លួនក៏មិនមាន ! ឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណាទៅ ! 
                    ស្រីដកដង្ហើមធំ ជាញយដង តែនៅតែគ្មានវិធី ។ ស្រីងើបមុខឡើងក៏ឃើញស្លាកយីហោផ្ទះ សំណាក់ ស្រីក៏នឹកឃើញវិធីថាត្រូវធ្វើបែបណា ។ ស្រស់ស្រីក៏លើកវង្វេចអាវដើរតម្រង់ផ្ទះសំណាក់ ។ ប្រុសម្នាក់ ស្លៀកខោខោប៊យ ស៊កអាវយឺតពីលើដើរចេញមកក្រៅផ្ទះសំណាក់បញ្ច្រាស់ដំណើរគ្នា ធ្វើឲ្យកែវទប់ជំហរមិន ជាប់ក៏ដួលផ្ងាក់ក្រោយ តែចៃដន្យកម្លោះរហ័សក៏ស្ទុះទៅទប់ជំហរខ្លួននាងទាន់ពេល មិនឲ្យដួលដល់ដីទាន់ ។ ក្រមុំទប់ជំហរខ្លួនឯងជាប់ហើយ ក៏ប្រឡេសខ្លួនចេញពីដៃនាយកម្លោះទាំងរអៀស ឯកម្លោះសម្លឹងមុខស្រីទាំង រលួសវាចា ៖ 
                   - សុំទោស ! ខ្ញុំគ្មានអចេតនាទេ ! នាងមានកើតអីទេ ! 
                   ធីតាអោនមុខចុះ ទាំងមិនហ៊ានមើលមុខកម្លោះ រួចតប ៖ 
                  ​- មិនមែនកំហុសលោកទេ ! ខ្ញុំទេ​ ដែលត្រូវសុំទោសលោក ! ខ្ញុំសុំទោស ! 
                  - ចុះ អ្នកនាងមកទីនេះមានការអ្វីដែរ ? មានអ្វីខ្ញុំជួយបានទេ ! 
                  ចប់សំដី កម្លោះក៏ដកនាមប័ណ្ឌមួយសន្លឹក រួចហុចឲ្យស្រី ៖ 
                  - ខ្ញុំឈ្មោះយ៉ា ជាម្ចាស់ផ្ទះសំណាក់នេះ ! នេះជានាមប័ណ្ឌខ្ញុំ បើមានអ្វីខូតខាត ខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តទទួល ខុសត្រូវ ! ខ្ញុំពិតជាគ្មានអចេតនាមែន ! សុំទោស ! 
                 ស្រីកែវទទួលកាតនាមប័ណ្ឌកម្លោះ រួចសម្លឹងមើលមុខគេតិចៗ លួចគិតក្នុងចិត្ត ៖ 
                 - ហ៊ឺស..... ! នាយរាជឡប់ ! ទោះបីគ្មានលោក ខ្ញុំក៏ជួបមនុស្សល្អផ្សេង ! អរគុណលោកដែលជេរ ខ្ញុំឈឺៗ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានមកជួបមនុស្សល្អដូចជាកម្លោះម្នាក់នេះ ! 
                 ធីតាហុចនាមប័ណ្ឌឲ្យទៅកម្លោះវិញ !
                 - ខ្ញុំមិនកើតអីធ្ងន់ធ្ងរទេ ! លោកទុកនាមប័ណ្ឌលោកវិញចុះ ! ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឲ្យលោកជួយ......
                 នរ៖ក៏ប្រញាប់ឆ្លើយកាត់យ៉ាងរហ័ស ៖ 
                 - រឿងអីក៏បាន ! ឲ្យតែនាងនិយាយមក ខ្ញុំជួយបានគ្រប់យ៉ាង ! 
                 - គឺខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីរកការងារធ្វើ ! តើផ្ទះសំណាក់លោករកបុគ្គលិកដែរទេចាស៎ ? 
                 - ចុះអ្នកនាងមានសម្ថតភាពអ្វីខ្លះ ? 
                 - ខ្ញុំគ្មានសម្ថតភាពអ្វីពិសេសទេ ! ខ្ញុំចេះភាសាអង់គ្លេស និងកុំព្យូទ័របន្តិចបន្តួច ! 
                 កម្លោះនឹកអរអ្វីម៉្យាង ក៏ញញឹមឡើងក្រោយលឺសំដីស្រី ទាំងវាចា ៖ 
                 - ត្រូវប៉ាន់ហើយច្ចឹង ! គាប់ជួនផ្ទះសំណាក់ខ្ញុំខ្វះអ្នកទទួលភ្ញៀវ ដូច្នេះអ្នកនាងអាចធ្វើការនេះបាន ? អ្នកទទួលភ្ញៀវ អ្នកនាងអាចធ្វើបានទេ ? 
                 គ្រាន់តែពាក្យថា អ្នកទទួលភ្ញៀវ ស្រីយើងបកក្បាលយ៉ាងងលឿន ទាំងមិនវាចាអ្វីមួយម៉ាត់ កម្លោះ ហាមាត់ឃាត់ស្រី ទាំងឆ្ងល់ ៖ 
                 - សុំទោសអ្នកនាង ! នេះមិនពេញចិត្តមុខតំណែងនេះមែនទេ ? បើអញ្ចឹងខ្ញុំមានមុខតំណែងផ្សេង សម្រាប់អ្នកនាង ! អញ្ចឹងធ្វើជាអ្នករៀបចំបន្ទប់ទៅ តែគ្រាន់តែការងារនេះហត់បន្តិច បើអ្នកមានពេញចិត្តចំពោះ ការងារដែល ខ្ញុំផ្តល់ដំបូង វាស្រួលជាងការងាររៀបចំបន្ទប់នេះ ។ 
                 លឺថា ការងារអ្នកទទួលភ្ញៀវស្រួល ស្រីក៏ចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ ព្រោះការងារនេះ ស្រីតែងតែលឺចំពោះ បៀរកាដិន ហើយអ្នកធ្វើការងារនេះ សុទ្ធតែត្រូវអង្គុយកំដរភ្ញៀវផឹក ត្រូវភ្ញៀវខ្លះលូកលាន់ ចុះហេតុអីក៏នាយម្នាក់ នេះនិយាយថា ស្រួយ ។ គិតមិនយល់ ស្រីក៏ដាច់ចិត្តសួរ ៖ 
                 - ចុះការងារអ្នកទទួលភ្ញៀវដែលលោកនិយាយនោះ ធ្វើអ្វីខ្លះទៅ ? 
                 - គឺគ្រាន់តែចុះឈ្មោះភ្ញៀវដែលបានមកស្នាក់នៅទីនេះ ហើយគិតលុយពេលភ្ញៀវចេញវិញ ! គ្រាន់តែអ្នកនាងប្រើភាសាអង់គ្លេសជាមួយភ្ញៀវ វាមិនពិបាកដូចការងាររៀបចំបន្ទប់ដែលត្រូវប្រើកម្លាំងធ្ងន់ៗ នោះទេ ! 
                 យល់លំអិតពីការងារ កែវក៏បន្ធូរដង្ហើមធំ រួចវាចាតិចៗម្នាក់ឯង ៖
                 - ព្រះអើយ ! បែបនេះទេ ! ស្មានតែខ្ញុំត្រូវធ្លាក់ខ្លួនត្រូវធ្វើការងារនោះហើយ ! ខ្ញុំស្មានខុសសោះ ! ហ៊ើយ................! 
                 កម្លោះមិនបានយល់ពីអ្វីដែលស្រីគិតឡើយ ឃើញមុខនាងជូរ នាយកម្លោះក៏សួរ ៖
                 - យ៉ាងម៉េចហើយ ? មិនពេញចិត្តការងារទាំងពីរនេះទេមែនទេ ? អញ្ចឹងចាំខ្ញុំជួយរកការងារផ្សេង ឲ្យអ្នកនាងចុះ ! 
                 កែវក៏ប្រញាប់ស្តីឡើងភា្លម ៖
                 - មិនអីទេលោក ! ខ្ញុំអាចធ្វើបាន ! អញ្ចឹងខ្ញុំសុំធ្វើជាអ្នកទទួលភ្ញៀវចុះណា៎ ! 
                 កម្លោះអរណាស់ ពេលលឺសំដីស្រី នាយក៏តបទាំងចិត្តរំភើប ៖ 
                 - បានណា៎ ! អញ្ចឹង សម្រេចថា នាងធ្វើការទីនេះហើយណា៎ ! ចាំខ្ញុំឲ្យបុគ្គលិចចាស់ជួយបង្រៀនចុះ ! ចុះផ្ទះអ្នកនាងនៅទីណាដែរបាទ ? ឲ្យខ្ញុំជូនទៅផ្ទះទេ ? 
                - គឺខ្ញុំ.............. គ្មានផ្ទះសម្រាប់ស្នាក់នៅទេចាស៎ ! ខ្ញុំជាជនចំណាកស្រុក មិនមែនរស់នៅទីនេះ ទេ ! 
                 - មិនអីទេ ! អញ្ចឹងស្នាក់នៅទីនេះចុះ ! ចាំខ្ញុំឲ្យគេរៀបចំឲ្យនាងជាពិសេសចុះ ! ចុះញ៉ាំបាយហើយ រឺនៅបាទ ? 
                 - ក៏នៅដែរចាស៎ ! 
                 - មិនអីទេអញ្ចឹង ! តាមមកណា៎ ! ខ្ញុំឲ្យគេរៀបចំឲ្យ ! កុំបារម្ភអី ! តាមមកណា៎ !
                 ធីតាកែវក៏អោបបង្វេចដើរតាមនាយយ៉ាជាម្ចាស់ផ្ទះសំណាក់ ។ ញ៉ាំបាយរួចរាល់ គេគ៏រៀបចំ បន្ទប់តូចមួយសម្រាប់កែវស្នាក់នៅ និងធ្វើការទីនេះ ។ ក្រមុំហាក់បីដូចជាមានភាពកក់ក្តៅណាស់ ព្រោះបុគ្គលិក ទីនោះរួសរាយដាក់នាង និងទទួលនាងដ៏ភាពកក់ក្តៅ ។ ឯក្នុងបន្ទប់ដ៏ងងឹតរបស់រាជ កម្លោះនៅតែមិនទាន់គេង ដើរចុះដើរឡើង ក្នុងចិត្តគិតពីសំដីដែលកែវបាននិយាយជាមួយគេកាលពីក្បាលល្ងាច ។ ហាក់លួចអាណិត នាងបន្តិច តែកូនចិត្តមួយប្រាប់គេ ថា នាងជាមនុស្សស្រីដែលមិនស្គាល់មុខ​ ដូច្នេះ មិនត្រូវទុកចិត្តនាង ព្រោះ តែពាក្យសំដីតិចតួចនេះ ទេ ! ឯងត្រូវតែធ្វើខ្លួនជាកូនប្រុស មិនត្រូវរេរាចិត្តព្រោះតែមនុស្សស្រីដែលឯងស្គាល់ ត្រឹមតែមួយអាទិត្យនោះទេ ! កម្លោះក៏ដើរទៅបើកតន្រី្តលាន់បន្ទប់ ដើម្បីបន្លប់ចិត្តអាណិតនាងឲ្យដេកលក់ ជាមួយកូនចិត្តប្រឆាំងរបស់គេ ។ ពីមួយបទទៅមួយបទ រាជនៅតែប្រះខ្លួនទៅមកៗ គេងមិនទាន់លក់ ម៉ោងជិត ២ ទៅហើយ នាយនៅតែបិទភ្នែកមិនជិត ព្រោះតែស្រីចប៉ក់នោះ តែយ៉ាងណាក៏ឈ្នះ ភ្នែកកម្លោះ ទន់ទៅៗ រួចក៏គេងលក់ទាំងតន្ត្រីបើកជាប់រហូត ។ 


សូមរង់ចាំទស្សនាវគ្គ ៤ !
               









Sunday, June 23, 2013

» កម្រងប្រលោមលោក​​ ៖ ហែកមេឃតាមស្នេហ៍អូន​ ( ២ )




                ព្រះទិនករបានចោលពន្លឺព្រិចៗតាមប្រឡោះបង្អួចផ្ទះរបស់កម្លោះនាយសមុទ្រ សម្លេងមាន់ រងាវបានដាស់មាណព យើង ឲ្យភ្ញាក់ឡើង រៀបចំផ្ទះមុនពេលទៅធ្វើការ ។ រៀបចំអាហារពេលព្រឹករួច កម្លោះក៏រៀបចំឡាន ដើម្បីដឹកដូងទៅទម្លាក់ នៅកន្លែងលក់ឯសមុទ្រ ។  រាជរុញរបងបម្រុងចេញឡាន ស្រាប់តែប្រទះ ភ្នែកឃើញមនុស្សស្រីម្នាក់ដេកលើដីកើយបង្វេច ខោអាវ អោបដៃរុញដូចកូនសត្វ ។ កម្លោះមើលស្រី ម្នាក់នោះពីក្រោយហាក់បីដូចជាធ្លាប់ស្គាល់ នាយក៏យកដៃទៅប៉ះរាង កាយនាងក្រមុំ ប៉ុន្តែស្រាប់តែដក ដៃចេញយ៉ាងលឿន ព្រោះរាងកាយនាងមានកម្តៅដូចភ្លើង ។ 
              - ហេតុអីក៏រាងកាយមនុស្សម្នាក់នេះក្តៅយ៉ាងនេះ ? 
              មាណពយើងក៏លូកដៃទៅដាស់នារីនោះទាំងវាចា ៖ 
            ​ - អ្នកនាង ! អ្នកនាង ! ក្រោកឡើងនេះភ្លឺហើយ ! 
             ដាស់យ៉ាងណាក៏ស្រីម្នាក់នោះមិនភ្ញាក់ លឺតែសម្លេងថ្ងូររហ៊ឺស ឯដៃស្រីអោបក្បាលជង្គង់ ជាប់ ខ្លួនប្រាណក្តៅ ដូចភ្លើងដុតដែក នាយកម្លោះរាជក៏ដាស់ស្រីម្តងទៀត ទាំងទាញរាងកាយនាងមើល មុខឲ្យចំ ស្រាប់តែភ្ញាក់ដូចគេចាក់ទឹក ត្រជាក់កណ្តាលមុខ ព្រោះមនុស្សស្រីម្នាក់នោះជាមនុស្សស្រីដែល គេបានេដញចេញ ពីផ្ទះគេកាលពីយប់មិញ ។ នាយនឹក បុកពោះព្រួលៗ មិនដឹងថា នាងកើតអីរឺអត់ ។ នាយកម្លោះសមុទ្រ ភ័យខ្លាំងទៅៗ ពេលហៅស្រីមិនឆ្លើយ លឺតែសម្លេងថ្ងូរ នាយក៏ស្ទុះបីនាងចូលទៅ ក្នុងផ្ទះ រួចយកកន្សែងជ្រលក់ទឹកទៅជូតឲ្យធីតាកម្សត់ ។ មួយសន្ទុះ កម្តៅនាងក៏បានចុះខ្សោយ រាជនៅ អង្គុយមើលធីតាយើង រហូតស្រីបើកភ្នែករួចស្រែករកទឹក ។ មាណពស្ទុះទៅយកទឹកមួយកែវមកឲ្យស្រី រួចក៏សួរ ៖ 
             - ហេតុអីក៏នាងដេកក្រៅផ្ទះបែបនេះ  ? ដឹងទេ ថាទឹកសន្សើមមិនមែនជាឪសថនៃភាព ត្រជាក់ទេ តែវាអាចធ្វើ ឲ្យនាងឈឺបានណា៎ ! 
              ក្រេបទឹកហើយកែវជានាមផ្ទាល់របស់ស្រីក៏តបវាចា ៖ 
             - ព្រោះតែខ្ញុំមិនមានកន្លែងជ្រកទើប សម្រេចចិត្តដេកលើដី យកទឹកសន្សើមធ្វើជាភួយ ដើម្បីឲ្យផុតមួយយប់ ទម្រាំដល់ថ្ងៃថ្មី ព្រោះបើខ្ញុំទៅទាំងយប់ក៏ខ្ញុំមិនស្គាល់ថា ទីណាជាទីណានោះទេ  ! ដូច្នេះមានតែយកដីធ្វើពូក ហើយយកទឹក សន្សើមធ្វើភួយប៉ុណ្ណោះ ! 
             - នេះកម្សត់ដល់ថ្នាក់នេះផង ! 
             - ទោះលោកមិនជឿក៏ខ្ញុំគ្មានអ្វីបញ្ជាក់ទៀតដែរ ! ស្រេចលើលោកគិតចុះ ! អរគុណសម្រាប់ ទឹកមួយកែវនេះ ហើយក៏អរគុណដែលផ្តល់កន្លែងដេកសម្រាប់ខ្ញុំ ! 
              ចប់សម្តី ស្រីក៏ក្រោកដើរ ប្រុងបោះជំហានចេញ តែត្រូវនាយរាជឃាត់ ៖ 
             - ឈប់សិន ! នាងគិតចង់ទៅណា ? 
             - ពេលនេះភ្លឺហើយ ! ដូច្នេះល្មមខ្ញុំអាចស្វែងរកកន្លែងដែលខ្ញុំចង់ទៅបានហើយ ! 
             - តែពេលនេះនាងកំពុងតែឈឺ ! 
             - តែខ្ញុំអត់មានមធ្យោបាយទេ ! 
             - តែខ្ញុំមានមធ្យោបាយ ! 
             - លោក..........! 
 ​​​​​​​​​​​​            - នៅផ្ទះខ្ញុំសិនទៅ ! ជាពីជំងឺពេលណាចាំគិតទៀត ! 
             ធីតាកែវសម្លឹងមុខកម្លោះរាជទាំងឆ្ងល់ នាយមាណពយើងក៏ស្តី ៖ 
             - កុំគិតណា៎ ថាខ្ញុំទុកចិត្តនាង ! គ្រាន់តែមិនចង់ឃើញមនុស្សស្រីឈឺហើយដើរទៅសន្លប់នៅ មុខផ្ទះខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ ! នៅសម្រាកទីនេះហើយ ! ជាពេលណាចាំទៅ តែហាមគិតអ្វីមិនល្អពីទ្រព្យសម្បត្តិខ្ញុំ មិនអញ្ចឹងទេ ខ្ញុំលែងគួរសមទៀតហើយ មិនថា មនុស្សស្រីឈឺ រឺមិនឈឺនោះទេ ! 
              ទោះបីកម្លោះរាជចង់និយាយបែកពពុសមាត់ទៀតក៏ក្រមុំគ្មានកម្លាំងតមាត់ដែរ នាងគិតតែ ម៉្យាងថា ពេលនេះ ទោះបីជានាងធ្វើចិត្តខ្លាំងដើរចេញពីផ្ទះអាតាចិត្តអាក្រក់នេះក៏មិនបានឆ្ងាយ ព្រោះខ្លួន កំពុងតែមានជំងឺ ម៉្យាងជាលើក ទីមួយដែលនាងបានមកជាន់លើទឹកដីនេះ ដូច្នេះទីកន្លែងណាក៏មិន ស្គាល់ មានតែទ្រាំចិត្តស្តាប់នូវពាក្យចោទ និងមិនទុកចិត្ត របស់គេមកលើនាងតែប៉ុណ្ណោះ ។ 
              - អង្គុយទីនេះហើយ ខ្ញុំទៅដាំបបរឲ្យញ៉ាំ ! ហាមដើររុករានក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ! នាងមានសិទ្ធតែ ម៉្យាងគឺ អង្គុយឲ្យស្ងៀម ហើយនៅតែមួយកន្លែងដែលខ្ញុំបញ្ជា ! 
              - ខ្ញុំ..........! 
              - ហាមតមាត់ ! អង្គុយចុះ ! 
              ខ្ជិលប្រកែកច្រើន កែវក៏ស្តាប់តាមបញ្ជា ព្រោះគេជាម្ចាស់ផ្ទះ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តលួចជេរកម្លោះ មិនលួសមាត់់ ។ នាយដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយបាត់ ស្រីក៏រអ៊ូម្នាក់ឯង ៖ 
              - បញ្ជានេះ បញ្ជានោះ ធ្វើខ្លួនជាចង្វាយ ! ផ្ញើសិនចុះ ! ជាពេលណា ដឹងគ្នាមិនខាន ! 
              ២០ នាទីកន្លងផុត រាជកាន់បបរមួយចាន ជាមួយត្រីងៀតមកឲ្យធីតាកែវ ស្រីតាមសម្លឹងរាល់ ទង្វើរបស់នាយកម្លោះ ព្រោះខ្លាចគេធ្វើអ្វីមិនល្អចំពោះគេ ។ មាណពដាក់ចានបបរ និងចានត្រីងៀតចុះ រួចទម្លាក់វាចា ៖ 
              - ញ៉ាំបបរនេះសិនទៅ ! ផ្ទះខ្ញុំគ្មានគុយទាវឲ្យនាងញ៉ាំទេ ! 
              គាប់ជួននាយកម្លោះមិនចាប់អារម្មណ៍ ស្រីពេបមាត់ដាក់នាយ​ ទាំងលួចរអ៊ូតិចៗ ៖
              - ធ្វើឯងចិត្តល្អ ! ហ៊ឺស.... អាប្រុសឆ្កួត ! មិនដឹងថា ចានបបរនេះដាក់ថ្នាំអ្វីខ្លះឲ្យខ្ញុំ ! កុំគិត ណា៎ថាខ្ញុំជឿឯងឲ្យ សោះ ! 
              - និយាយអី ?
              - អត់មានទេ ! 
              - កុំឲ្យដឹងឲ្យសោះណា៎ ថានាងកំពុងតែលួចជេរខ្ញុំ មិនអច្ចឹងទេ ខ្ញុំនឹងចាប់រំលោភនាង ហើយបោះនាងទៅក្រៅ ផ្ទះមិនខាន ! 
              - នេះឯងហ៊ានហ្អេស ? 
              - ចង់ដឹងសាកលរមើលទៅ ! 
              - គិតថា ខ្ញុំមិនហ៊ានមែនទេ ! អាឆ្កួត..... អាឡប់........ អាប្រុសគំរក់.........! 
              កែវបានដៃជេរមាណពមិនឈប់ ក្រមុំជេរអស់វេលាយ៉ាងយូរ នៅតែមិនឃើញរាជហ៊ានធ្វើ អ្វីនាង ទើបនាងឈប់ ជេរ ព្រោះគិតថា កម្លោះយើងបានតែមាត់ ។ បិទមាត់ឈប់ជេររាជមិនទាន់ជិត ផង ស្រាប់តែនាយរាជ ស្ទុះទៅស្រីថើបបបូរ មាត់ដ៏ស្រើបស្រាលរបស់ស្រី ធ្វើឲ្យនាងបិទដង្ហើមឈប់ ដក មួយសន្ទុះ ព្រោះតែភ័នស្មារតីនឹក ស្មានមកដល់ថា កម្លោះរាជ ហ៊ានធ្វើដាក់នាងបែបនេះ ។ ស្រីភ្ញាក់ ស្មារតី រុញមាណពរាជចេញ ហើយលើកដៃជូតមាត់យ៉ាងញាប់ដៃ ។
               - ឯង........ អា.........
               រាជក៏មិននឹកស្មានថា ខ្លួនហ៊ានធ្វើបែបនេះដែរ កម្លោះខ្មាសនឹងកែវយ៉ាងខ្លាំងចំពោះទង្វើ របស់ខ្លួនដែលធ្វើ ឡើងព្រោះតែកំហឹង ។ នាយធ្វើខ្លួនអេះអុញ រួចដើទៅកាន់គ្រែតូចមួយក្បែរនោះ ៖ 
               - ខ្ញុំ........ខ្ញុំ..........អើ.....ខ្ញុំទៅធ្វើការហើយ ! ញ៉ាំបបរហើយ គេងលើគ្រែនេះចុះ ! 
               ចប់សម្តីមិនទាន់ផង រាជបានរម្លៀកខ្លួនចេញផុតពីផ្ទះ រួចឡើងឡានបើកចេញទៅបាត់ បន្សល់ទុកឲ្យនាងកែវ អង្គុយខ្ទប់មាត់ សម្រក់ទឹកភ្នែកយំខឹងនឹងទង្វើនាយកម្លោះ ។ តាំងពីតូចរហូតដល់ វ័យប៉ុននេះ គ្មានអ្នកណាហ៊ានថើបនាងទេ មានតែមនុស្សប្រុសម្នាក់នេះគត់ដែលហ៊ានធ្វើបែបនេះដាក់ នាង ព្រោះតែកំហឹង ដោយសារនាងជេរ ។ ចំណែករាជក៏មិន ដែលធ្វើអំពើបែបនេះដាក់អ្នកណាពីមុន ដែរ ។ មនុស្សដែលកម្លោះបានស្គាល់សុទ្ធតែទទួលបានពាក្យពិរោះ ទឹកចិត្តសណ្តោះ ពីនាយគ្រប់ពេល វេលា ចុះហេតុអ្វី ពេលដែលបានជួបកែវ នាយកម្លោះផ្លាស់ប្តូរអតចរិកលឿនយ៉ាងនេះ ? រឺក៏វាជា និស្ស័យ ស្អប់ខ្ពើមគ្នាពីជាតិមុន ។ វាស្ទើរតែមិនគួរឲ្យជឿទេ បើគិតរឿងទាំងនេះពាក់ព័ន្ធទៅនឹងអតីតជាតិ ពេលខ្លះ វាគ្រាន់តែជាចរិក មនុស្សមួយឆាវតែប៉ុណ្ណោះ ។ 

               
            ពេញមួយថ្ងៃ រាជធ្វើការហាក់បីដូចជាគ្មានវិញ្ញាណក្នុងខ្លួនសោះ ។ កម្លោះស្រម៉ៃដល់ទង្វដែល នាយបានធ្វើដាក់ កែវពីព្រឹកមិញ ។ នាយរៀបចំបិទហាងទាំងអារម្មណ៍មិននៅក្នុងខ្លួនសូម្បីតែបន្តិច គ្រប់រូបភាពនៃការភ្ញាក់ផ្អើលរបស់កែវចំពោះ ការប្រព្រឹត្តរបស់គេនៅតែដក់ក្នុងចិត្តនាយជានិច្ច ។   
            នាងនីដើរចូលមកជាមួយស្បោងមួយក្នុងដៃ ពេលឃើញមុខរាជ ស្រីស្ទុះទៅចាប់ដៃកម្លោះ រួចទម្លាក់ស្បោងនោះ ទុកមួយឡែក ហើយវាចាទាំងស្លន់ស្លោ ៖
              - បងរាជ ! នេះបងអត់ស្រួលខ្លួនមែនទេ ?​ 
              រាជតបទាំងសម្លេងតិចៗ ៖
              - បងអត់កើតអីនី ! 
              - តែនេះទឹកមុខបងស្លេកស្លាំងណាស់ ហេតុអីថាអត់កើតអី ?   
              មាណពដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះក្បែរ គំនរដូងរួចនិយាយ ៖ 
               - បងគ្រាន់តែអស់កម្លាំងតិចតួចប៉ុណ្ណោះ បងអត់អីទេ ! ចុះនេះ នីបងរកបងទាំងល្ងាចមាន ការអីមែនទេ ? 
               ស្រីស្រស់នីលើកស្បោងមកហុចឲ្យរាជ ៖ 
               - លឺថា បងចូលចិត្តធុរេន ទើបខ្ញុំទិញមកផ្ញើ ! នេះណា៎ ! 
               រាជទទួលធុរេនពីដៃស្រី ទាំងវាចា ៖
               - ថ្ងៃក្រោយមកលេងបង មិនចាំបាច់ទិញអ្វីមកផ្ញើក៏បានដែរ ! នាំតែរំខាននីទេ ! 
               - រំខានអីប៉ុណ្នឹងនោះ ! សម្រាប់បងរាជ ទោះបីច្រើនជាងនេះក៏ខ្ញុំធ្វើបាន ! សំខាន់ឲ្យតែបង រាជមិនស្រែកថា ធុញខ្ញុំទៅបានហើយ ! 
               - ពុទ្ធោអើយ ! តើអ្នកណាដែលធុញនឹងស្រីស្អាតដូចនីទៅ ? គ្រាន់តែបងមិនចង់រំខាននីនឹង ណា៎ ! 
               - មិនរំខានទេ ចាស៎ ! 
               - អញ្ចឹងបងអរគុណនីច្រើនហើយណា៎ !  
               - ចាស៎ មិនអីទេ សម្រាប់បងរាជ ! 
               ក្រមុំនៅតែមិនអស់ចិត្តចំពោះទឹកមុខស្រពន់របស់រាជ នាងក៏ឈ្លីចសួរម្តងទៀត ៖
               - នេះប្រាកដហើយមែនទេ ថាមិនអី ! ត្រូវការទៅមន្ទីរពេទ្យទេ ខ្ញុំជូនបងទៅ ! 
               កម្លោះញញឹមដើម្បីបង្ហាញប្រាប់ស្រីថា នាយមិនអី !
                - បងមិនអីពិតមែន ! អរគុណនីដែលបារម្ភ ! សម្រាកតិចទៅបងលែងអីហើយ ! 
                - អញ្ចឹងបើបងរាជប្រាកដថា មិនអីហើយ ខ្ញុំសុំទៅវិញហើយណា៎ ! 
                - បាទ ! អរគុណហើយណា៎ នីដែលបានមកលេងបង ហើយក៏អរគុណដែលបានទិញ ធុរេនមកផ្ញើបង ! 
                - ចាស៎ ! 
                បន្ទាប់ពីនាងក្រមុំចេញបាត់ នាយកម្លោះរាជក៏បិទហាង ហើយក៏ឈាងចូលផ្សារបន្តិចមុន ពេលត្រឡប់ទៅផ្ទះ ។ មាណពហាក់បីដូចជាជ្រួលច្របល់ណាស់ ចតឡានមិនទាន់ស្រួលបួលផង ក៏ស្ទុះ ចូលទៅក្នុងផ្ទះរកមើលស្រីស្រស់ធីតាកែវ ក្រែងលរនាងខឹងខ្លួន រួចរត់ចេញពីផ្ទះគេទាំងដែលខ្លួនមាន ជំងឺ តែនាយក៏ស្រាលចិត្តឡើង វិញបន្ទាប់ពីបានឃើញរូបនាង កំពុងតែគេងនៅលើគ្រែដែលនាយបាន ប្រាប់មុនពេលគេចេញទៅធ្វើការ ។ រាជក្រឡេកទៅមើលចានបបរ បែរជាឃើញ បបរនៅទាំងអស់ សូម្បីត្រីងៀតមិនអស់សូម្បីបន្តិច ។ នាយកម្លោះដឹងភ្លាមថា នាងប្រហែលជាខឹងគេទើប មិនញ៉ាំរបស់ ដែលគេធ្វើឲ្យ រឺអាចមកពីនាងមិនទុកចិត្តគេ ។ រាជដាក់ស្បោងឥវ៉ាន់ និងស្បោងធុរេនដែលស្រីនីទិញ ផ្ញើទៅលើកៅអី រួចក៏លើកចានបបរ និងត្រងៀតទៅគ្រប់ទុកក្នុងចង្រ្កានបាយ ។ នាយដើរត្រឡប់មកវិញ ស្រាប់តែលឺ សម្លេងថ្ងូរក្បែរៗខ្លួន គេក៏ផ្ទៀងស្តាប់ ក៏ប្រាកដចិត្ត ព្រោះសម្លេងនោះជាសម្លេងរបស់កែវ ។ នាយដើរចូលទៅជិតស្រីរួចលូកដៃទៅស្ទាបថ្ងាសស្រី ស្រីតែដកដៃវិញយ៉ាងរហ័ស ។ 
                - ហេតុអីក៏ខ្លួនរបស់នាងក្តៅយ៉ាងនេះ ? បណ្តោយទុកបែបនេះមិនបានទេ ! 
                កម្លោះរាជស្ទុះរត់ចេញទៅក្រៅយ៉ាងលឿន មួយសន្ទុះក៏មកវីញជាមួយគ្រូពេទ្យប្រុសម្នាក់ មកជាមួយ ។ គ្រូពេទ្យ យល់អាការៈកែវភ្លាម គេក៏ទាញឧបករណ៍ស្ទង់កំដៅស្រី ឯរាជវិញហាក់អង្គុយមិន សុខ នាយឧស្សាហ៍ក្រឡេកមើលមុខកែវ រួចក៏មើលមុខពេទ្យវិញ ។ នាយសួរលោកគ្រូពេទ្យ បន្ទាប់ពី គ្រូពេទ្យដកឧបករណ៍ស្ទង់កំដៅចេញពីអ្នកជងឺ ៖
                - លោកគ្រូពេទ្យ ! នេះគេយ៉ាងម៉េចហើយ ? 
                គ្រូពេទ្យសម្លឹងមុខកែវបន្តិច រួចបែរមុខតបជាមួយរាជ ៖ 
                - ដោយសាអ្នកជំងឺហាលទឹកសន្សើមពេញមួយយប់ ទើបបណ្តាលឲ្យគេមានអាការៈក្តៅ ខ្លួនខ្លាំងបែបនេះ ! ខ្ញុំនឹងរៀបចំថ្នាំទុកសម្រាប់គេ ហើយបន្តិចក្រោយពីទទួលទានថ្នាំ នាងនឹងមាន អាការៈធម្មតាវិញហើយ ! លោកកុំបារម្ភអី ! តែសុំកុំបណ្តោយឲ្យអ្នកជំងឺសម្រាកនៅទីនេះអី ! ខ្ញុំនឹងចាក់ថ្នាំត្រជាក់ឲ្យគេ ដើម្បីឲ្យកំដៅថយចុះ ! 
                គ្រូពេទ្យចាក់ថ្នាំឲ្យស្រីរួចក៏រៀបចំថ្នាំមួយកញ្ចប់ហុចទៅឲ្យរាជ​ ៖ 
                - នេះជាថ្នាំរបស់អ្នកជំងឺ !  
               ​ - អរគុណលោកគ្រូពេទ្យ ! 
                - បាទមិនអី ! ជួយយកកន្សែងជ្រលក់ទឹកជូនខ្លួនឲ្យគេផង ! 
                - បាទលោកគ្រូពេទ្យ ! អរគុណណា៎ លោកគ្រូពេទ្យ ! 
                - បើអស់កិច្ចការហើយ ជម្រាបលាទៅវិញហើយ ! 
                - បាទជម្រាបលាលោកគ្រូពេទ្យ ! 
                រាជជូនដំណើរគ្រូពេទ្យដល់របងផ្ទះ ទើបត្រឡប់វិញ រួចផ្លាស់ប្តូរកន្លែងគេងឲ្យកែវ ។ នាយ បីនាងទៅដាក់គេង លើគ្រែក្នុងបន្ទប់របស់គេ រួចយកកន្សែងជ្រលក់ទឹកទៅជូតឲ្យនាង ។ 
                ពេលសម្លឹងមើលភ័ក្រ្កស្រីចំ ទើបដឹងថា សម្រស់កែវស្ទើរតែគ្មានអ្នកប្រៀប វង់ភ័ក្រ្កមូល ដូចពងក្រពើ រោមភ្នែក ងរដូចឥន្ធនូ សាច់មុខម៉ត់ខៃសរដូចទេពធីតា ម្រាមដៃដូចបន្លាក្រូច មិនសាក សមជាមនុស្សអាក្រក់ដូចរាជគិតទេ និយាយឲ្យ ខ្លី ទោះបីរៀបរាប់យ៉ាង ណាក៏សម្រស់ស្រីនៅតែគ្មាន អ្នកផ្ទឹម រហូតដល់នាយកម្លោះយើងសម្លឹងមិនដាក់ភ្នែក ។ ជូតឲ្យស្រីរួច រាល់ មាណពក៏លើកចានដែក ទឹកទៅទុក រួចត្រឡប់មកអង្គុយក្បែរស្រីវិញ ។ ជួនធ្វើការអស់កម្លាំង រាជក៏ដាក់ក្បាលដេកលើ គ្រែក្បែរ ដៃកែវ ទាំងដែលគេមិនបានញ៉ាំបាយល្ងាច សូម្បីតែខោអាវក៏មិនទាន់បានប្តូរ ។ 
                 
                 ចន្ទា្ររះពេញមួយយប់ ក៏យាងកាយចេញ ប្តូរវេនព្រះអាទិត្យមករះបំភ្លឺលោកម្តងទៀតជា ថ្ងៃថ្មី ។ កែវដេកពេញ មួយយប់គ្មានភ្ញាក់អីបន្តិច ។ ពេលពន្លឺព្រះអាទិត្យចោលចំកែវភ្នែក កែវក៏ភ្ញាក់ដឹង ខ្លួន ហើយបើកភ្នែកតិចៗ ។ ពេលបើកភ្នែក អស់ ស្រាប់តែឃើញរាជកំពុងអង្គុយសម្លឹងមើលមកនាង ដូចជាអ្នកទោស ស្រីក៏ស្ទុះងើបយ៉ាងរហ័ស ទាំងស្តីថា ៖
                  - លោកកំពុងមើលអី ? អា.....
                  - កុំទាន់ជេរ ហើយក៏កុំទាន់គិតអ្វីមិនល្អមកលើខ្ញុំ ! អ្វីបន្តិចក៏ខ្ញុំមិនទាន់បានធ្វើចំពោះនាង ដែរ ! មានតែខ្ញុំដេក យាមនាងពេញមួយយប់ ! ដឹងខ្លួនក៏ល្អហើយ ! ចង់សួរថា នាងយ៉ាងម៉េចហើយ? 
                  កែវសម្លឹងមើលរាងកាយរបស់ខ្លួនពីរបីដង រួចសួរត្រឡប់ ៖ 
                   - តើខ្ញុំកើតអី ? 
                   - នាងក្តៅខ្លួនពេញមួយយប់ហើយ ! ពេលនេះយ៉ាងម៉េចហើយ ? សុំស្ទាបបន្តិចមើល៎! 
                   រាជលូកដៃបម្រុងស្ទាបថ្ងាសកែវ តែស្រីដកខ្លួនថយក្រោយយ៉ាងរហ័ស ទាំងវាចា ៖ 
                   - មិនបាច់ទេ ! ខ្ញុំស្ទាបខ្លួនឯងបាន ! ខ្ញុំលែងកើតអីហើយ ! 
                   - នៅមាត់រឹងទៀត ! បានតែទុកចោលឲ្យដេកក្រៅផ្ទះទើបសម ! បើដឹងខ្លួនហើយក៏ឆាប់  លុបមុខ រួចផ្លាស់ខោ អាវទៅ ! ខ្ញុំឃើញនាងពាក់ខោអាវនេះ ២ ថ្ងៃមកហើយ ! ខោអាវនៅលើតុនោះ រួចហើយក៏ញ៉ាំបបរ នឹងអាលលេបថ្នាំ ហើយក៏ចូលគេងទៅ ! ខ្ញុំទៅធ្វើការហើយ ! 
                   ថាចប់ រាជក៏ដើរចេញទៅ ស្រាប់តែទប់ដំណើរឈប់ បែរមកនិយាយថា ៖ 
                    - មិនបាច់ខ្លាចថា ខ្ញុំដាក់ថ្នាំក្នុងចានបបរនេះទេ ហើយក៏មិនបាច់ខ្លាចថា ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វី នាងដែរ ព្រោះបើខ្ញុំចង់ ធ្វើមែន មិនចាំបាច់នាងដឹងខ្លួនចាំធ្វើនោះទេ ! មេត្តាគិតមនុស្សក្នុងផ្លូវល្អផង ! នៅក្នុងផ្ទះបាយមានម្ហូបក្នុងទូរទឹកកក បើឃ្លានអាចធ្វើអ្វីញ៉ាំដោយខ្លួនឯងបាន ! ល្ងាចទើបខ្ញុំត្រឡប់ មកវិញ ! ខ្ញុំទៅធ្វើការហើយ ! 
                     រាជដើរហួសចេញទៅបន្សល់ឲ្យកែវតាមសម្លឹងដំណើរកម្លោះរហូតផុតកន្ទុយភ្នែក មាណវីបើកភួយដែលខ្លួន កំពុងដណ្តប់មើលដើម្បីឲ្យប្រាកដខ្លួនថា គេពិតជាមិនបានធ្វើនាងមែន ។ ខោអាវនៅដដេល ដូច្នេះគេប្រាកដជាមិនហ៊ានធ្វើអ្វី ដូចគេនិយាយមែន ។ ធីតាក៏ចុះពីគ្រែ ឈោងយក ថង់ខោអាវដែលរាជបានទិញពីផ្សារមក ឲ្យនាងកាលពីល្ងាចមិញរួចលប់ មុខ ។  នាងអង្គុយមើលចាន បបរដែលគ្រប់លើតុទាំងមិនទុកចិត្ត ទោះបីជាកម្លោះអះអាងថា គេមិនធ្វើបាបនាងគេ ។ នាងទាញថង់ ថ្នាំមកមើល រួចសម្លឹងមើលចាបបរម្តងទៀត ទើបដាច់ចិត្តហ៊ានញ៉ាំបបរនោះ ព្រោះវាអស់ជម្រើស សម្រាប់នាង ។  ពេញមួយថ្ងៃដែលនាងមិនបានញ៉ាំអ្វីទាំងអស់ ដូច្នេះវាធ្វើឲ្យក្រពះនាងស្រែកថ្ងូរ បើមិន ញ៉ាំបបរនេះ គឺគ្មានអ្វីញ៉ាំទេ ។ អស់បបរពីចាន ទើបស្រីលេបថ្នាំតាមបញ្ជារបស់រាជ រួចក៏ចូលដេកលង់ លក់ទៅ ។ 

សូមរងចាំទស្សនាវគ្គ ៣ !  

                 

Thursday, June 20, 2013

» កម្រងប្រលោមលោក​​ ៖ ហែកមេឃតាមស្នេហ៍អូន​ ( ១ )



                 ក្រោមអាកាសធាតុដ៏ស្រទន់នៃថ្ងៃរសៀល អមជាមួយសម្លេងរលកសមុទ្រដ៏ពិរោះ រដំ  កម្លោះនាយ​សមុទ្រម្នាក់កំពុងតែមមាញឹកជញ្ជូនដូងក្រអូបចេញពីឡានទ្រុងមួយដែលដឹកមកពីចម្ការ ។ ត្បិតខ្លួនជាកម្លោះ តែគេមិន ញញើតខ្លួនរកស៊ីជួញដូរដូចមនុស្សស្រីឡើយ ព្រោះវាជាអាជីពប្រចាំត្រកូល របស់នាយ ។ មួយថ្ងៃកម្លោះលក់ដូង ក្រអូប អស់ស្ទើរតែពាក់កណ្តាល់ឡាន ដោយសារតែសម្តីដ៏ពិរោះ សណ្តំឲ្យក្រមុំកំពង់សោម និងភ្ញៀវជាតិ អន្តរជាតិចូលទិញ ដូងគេគ្មានលួសថ្ងៃ ។ ជាមួយរូបរាងដ៏ខ្ពស់ ស្រឡះ ចញ្ចើមក្រាស់ ចង្កាព្រែក មុខញញឹកស្រស់ដូចតួកុន សូម្បីតែក្មេងៗ ក៏តែងតែហៅនាយកម្លោះ ថា ប្រុសសង្ហារប្រចាំមាត់សមុទ្រដែរ ។ 

                     កំពុងតែមមាញឹក ស្រាប់តែសម្លេងដ៏ស្រួយស្រេះដូចសារិកាបានបន្លឺដាស់អារម្មណ៍ នាយយើងឲ្យភ្ញាក់ឡើង ដោយបាននិយាយថា ៖ 
                    ​ - ​បងរាជ ! សុំដូងក្រអូបមួយណា៎ ! 
                    ​ កម្លោះរាជលើដៃជូតញើស រួចក៏តប ៖
                     - បាទបាន ! សុំចាំតិចណា៎ ! 
                     នាយក៏ទាញកាំបិតមកព្រឡះដូងចេញពីធ្លាយ រួចកាប់សំបកជូនស្រីស្អាតយើងដែល កំពុងតែឈរសម្លឹង មើលនាយមិនដាក់ភ្នែក ។ ខណៈមាណពកំពុងកាប់ដូង នាងក្រមុំក៏សួរ ៖ 
                     - បងរាជ ! ល្ងាចនេះទំនេរដែរទេ ? 
                     រាជកាប់បណ្តើរ ក៏សួរតបបណ្តើរ ៖ 
                     - មានការអ្វីមែនទេ នី ? 
                     - ចាស៎ ! គឺនីចង់បបួលបងរាជទៅមើលខនស៊ឺតនៅមហោស្រពយប់នេះនឹងណា៎ ! លឺថាមានតារា ល្បីៗមកទៀតផង ទើបសួរបងរាជថា ទំនេរទេ ? 
                     កាប់ដូងរួច កម្លោះក៏ស៊កទុយោតូចមួយចូលទៅក្នុងដូង រួចលើកហុចទៅឲ្យក្រមុំទាំង វាចាតបថា ៖ 
                    - ឲ្យបងសុំទោសនីផង ! យប់នេះបងចង់សម្រាក បងមិនអាចទៅលេងខនស៊ឹត ជាមួយនីបានទេ !  ចាំថ្ងៃក្រោយចុះណា៎ ! បងលក់ដូងនៅទីនេះរហូត ដូច្នេះនីចង់បបួលបងពេលណាក៏បាន តែថ្ងៃនេះបងសុំចុះណា៎ ! 
                   មាណវីទទួលដូងពីដៃនាយកម្លោះទាំងកែវភ្នែកត្របាញ់រករាជមិនដាក់ រួចលើលដូងក្រេប តិចៗក៏តបវាចា ៖
                   - សម្តីម្ចាស់ដូងផ្អែមយ៉ាងនេះ ចុះទម្រាំទឹកដូងវិញផ្អែមយ៉ាងណាទៅ ? ក្រអូបហើយ ផ្អែមទៀតផង ! នីស្គាល់តែរសជាតិ និងក្លិនដូង តើពេលណាទើបបានស្គាល់ក្លិនម្ចាស់ដូងទៅ ? 
                   - នីនិយាយធ្វើដូចបងជាដូងច្ចឹង ! 
                   - នីនិយាយមែនណា៎ ! បងរាជសន្យាជាមួយខ្ញុំហើយ ! ពេលណាទំនេរ បងត្រូវតែទៅជាមួយ នីណា៎ !  
                   - បាទ ! សន្យាគឺសន្យា ! តែពេលនេះ បើអស់ការហើយ បងសុំទៅធ្វើការបន្តហើយណា៎ ! 
                   - អូហ៍..... ! ឈប់សិនបងរាជ ! នេះលុយថ្លៃដូងណា៎ បង ! 
                   កម្លោះទទួលលុយ ! 
                   - អរគុណណា៎ នី ! 
                   - ចាស៎ !
                   រាជចាប់ធ្វើការបន្ត ធីតាយើងនៅតែមិនអស់ចិត្ត ឈរសម្លឹងមើលនាយយើងមួយ សន្ទុះធំទើបដាច់ចិត្ត ដើរកាន់ដូងចេញទៅ ។  មាណពទម្លាក់ដូងអស់ពាក់កណ្តាល រសៀលក៏កាន់តែទន់ ទាបទៅ កម្លោះក៏រៀបចំបិទកន្លែងលក់ រួចដឹកដូងដែលនៅសល់ទៅផ្ទះគេនៅម្តុំតោពីរ ។ 

                   ព្រះសូរិយាក្រហមច្រាលទម្លាក់ខ្លួនបន្តិចម្តងៗ ទៅក្រោមរលកសមុទ្រ ភ្ញៀវជាតិ អន្តរជាតិជាច្រើន កំពុងតែផ្តិតយករូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនោះទុកគ្រប់គ្នា ។ ចំណែកកម្លោះយើងរៀបចំ ឡានទុករួចរាល់ ក៏រៀបចំខ្លួនងូតទឹក មុនពេលរៀបចំធ្វើអាហារ ។ ជីវិតកម្លោះ រស់នៅម្នាក់ឯងគ្មានឪពុក ម្តាយធ្វើឲ្យកម្លោះចេះរស់នៅ រកស៊ីដោយខ្លួនឯង តាំងពីអាយុ ១២ ឆ្នាំ ។ គេបានបាត់បង់ឪពុកម្តាយ តាំង ពីគេនៅអាយុ ១១ ឆ្នាំ ដោយសារតែគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ខណៈពួកគាត់ទៅយកដូងពីចម្ការមក កំពង់សោម​ ហើយឡានរបស់គាត់ក៏បានក្រឡាប់ធ្លាក់ផ្លូវ បណ្តាលឲ្យពួកគាត់ស្លាប់ ជាមួយបង ស្រីម្នាក់ ទៀតរបស់រាជ ។ មកដល់ពេលនេះ វាកន្លងហួស ១៥ ឆ្នាំទៅហើយ ចំណែកឯកម្លោះរាជក៏មិនបោះបង់ ចោលមុចរបរប្រចាំត្រកូល នាយដែរ ។ ត្បិតតែការជួញដូរលក់ដូងក្រអូបដែលទទួលគេមិនបានប្រាក់ ចំណូលខ្ពស់ តែនាយក៏អាចរស់ស្រួលដោយគ្មានគិតអ្វីទៀតដែរ ។ 

                  គិតគូររៀបចំរួចរាល់បាយហើយ កម្លោះយើងអង្គុយស្តាប់ចម្រៀងយ៉ាងព្រងើយ ! ទោះបីជាគេ មានអាយុច្រើនបន្តិចមែន ប៉ុន្តែបទចម្រៀងដែលគេស្តាប់សុទ្ធតែមនោសច្ចេតនាថ្មី​ ពេញនិយមបំផុត ! រាជស្រម៉ៃដល់ សម្តីរបស់ក្រមុំនី នាយក៏នឹកអស់សំណើច ព្រោះនេះស្ទើរតែជិត ពេញមួយឆ្នាំទៅហើយ ដែលគេមិនដែល បានភ្លក់រសជាតិ ទឹកដូងដែលខ្លួនលក់នោះទេ ។ គេក៏ដើរ តម្រង់ ទៅឡានដើម្បី សាកមើលទឹកដូង តើវាផ្អែមដូចពាក្យក្រមុំនីនិយាយដែរទេ ? រឺគ្រាន់តែជាពាក្យ បញ្ជោរ មកលើកម្លោះយើងទេ ។ រាជជំទើតជើងរកមើលដូងណារៀងធំបន្តិចទើបអាចគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់នាយ តែកំពុងសម្លឹង គេភ្ញាក់ស្ទើររត់ ព្រោះស្រមោលសរមួយស្ទង់ៗកំពុងតែបង្ហាញរូបនៅ ក្នុងឡាននាយ ។ គេញីភ្នែកពីរបីដង ក្រែងលរគេស្រង្វាំង ប៉ុន្តែស្រមោលនោះនៅតែ មិនឆ្ងាយពីភ្នែក គេ ទើបនាយយើងដាច់ចិត្ត បង្ហើបមាត់សួរ ទាំងចិត្តលួចបុកពោះតិចៗ មិនដឹងថា ជាចោរ រឺ ខ្មោច ? 
                  - អ្នកណាគេណ្នឹង ? 
                  គ្រាន់តែលឺសម្លេងកម្លោះ ស្រមោលនោះក៏ចាប់ផ្តើមកម្រើកដោយងើបមុខតិចៗ រាជក៏ ស្រែកសួរម្តងទៀត ទាំងចិត្តរឹតតែភ័យ ៖
                  - ខ្ញុំសួរថា អ្នកណាគេ ? ហេតុអីក៏ឡើងមកលើឡានរបស់ខ្ញុំ ? គិតចង់លួចផ្លែដូងរបស់ខ្ញុំមែនទេ ? 
                  កាន់តែសួរ ស្រមោលនោះកាន់តែងើបមុខឡើងបន្តិចម្តងៗ ពេលក្រឡេកមុខចំ កម្លោះនាយសមុទ្រស្រាប់ តែស្រែកឡើងទាំងរន្ធត់ ៖
                  - ខ្មោច....................! 
                  ពេលរាជស្រែកខ្លាំងទៅៗ ស្រមោលសរនោះស្រាប់តែស្រែកថា ខ្មោចតាមមាណពយើង ដែរ ។ កម្លោះរាជក៏ឈប់ស្រែក តែសម្លេងនោះនៅតែបន្លឺថា ខ្មោចមិនឈប់ នាយយើងក៏ស្រែកបញ្ឃប់ ៖ 
                  - ឯងជាអ្នកណា ? ឯងមិនមែនជាខ្មោចទេ ចុះហេតុអីក៏ឯងឡើងទៅលើឡានរបស់ យើង ? ឯងជាចោរមែនទេ ? ចោរ.......................... ! 
                  សភាពការណ៍កាន់តែចម្លែក ពេលដែលរាជស្រែកថា ចោរ ស្រមោលនោះក៏បន្លឺសម្លេង ស្រែកតាម កម្លោះថា ចោរដូចគ្នា ! រាជក៏ឈប់ស្រែក ឯគេនៅតែបន្តស្រែក ។ រាជក៏ចាប់ផ្តើមសង្ស័យ ស្រមោលនោះ នាយសួរម្តងទៀតទាំង គម្រាមថា ៖ 
                  - តើឯងជាអ្នកណាឲ្យប្រាកដ ? ជាចោររឺក៏ខ្មោច ? ឆាប់ចុះពីលើឡានខ្ញុំភ្លាម ! បើឯងមិន ចុះទេ ខ្ញុំនឹងទូរស័ព្ទទៅផ្តឹងប៉ូលីសភ្លាម ! 
                  ទោះរាជព្យាយាមយកពាក្យប៉ូលីសមកគម្រាម ក៏ស្រមោលនោះមិនព្រមកម្រើកជាលើទី ពីរ មាណពយើងក៏ គម្រាមម្តងទៀត ទាំងដកទូរស័ព្ទចុច ៖ 
                  - ខ្ញុំអត់និយាយលេងទេ ! បើឯងមិនចុះមកទេ ខ្ញុំនឹងទូរស័ព្ទទៅផ្តឹងប៉ូលីសពិតមែន ហើយ ! ចុះរឺមិនចុះ ! ខ្ញុំចុចមែនណា៎ ! អាឡូ ! លោកប៉ូលីស ! មានចោរចោលផ្ទះខ្ញុំលោកប៉ូលីស ! 
                  គ្រាន់តែលឺពាក្យថា លោកប៉ូលីស ស្រមោលនោះភ័យស្លន់ស្លោស្រែកឡើងឃាត់ កម្លោះយើងភ្លាម ៖ 
                 - ឈប់សិន ! ខ្ញុំមិនមែនជាចោរទេ ! 
                 បានចោរចាញ់បោកពាក្យប៉ូលីស រាជក៏ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ហើយស្រមោលមនុស្សនោះក៏ លោតចុះពីឡាន ជាមួយបង្វេចខោអាវមួយបង្វេចក្នុងដៃ ។ ប្រៀបដូចទេពធីតានាពេលរាត្រី វង់ភ័ក្រ្ក ដូចដួងចន្ទ្រា រោមភ្នែកងរខ្ទើត បបូរមាត់ស្តើងដូចស្រទាប់ផ្កា ធ្វើឲ្យកម្លោះរាជភ្លឹកមើលមិនដាក់ភ្នែក ។ ទោះបីជាសម្រស់ស្រស់ ស្អាតក៏មិនអាចធ្វើឲ្យចិត្ត រាជធ្វេសប្រហែសបានដែរ នាយត្រៀមខ្លួនជាស្រេច បើនាងម្នាក់ នេះជាចោរមែន ប្រាកដជាមិនរួចពីដៃកម្លោះឡើយ ។ 
               - នាងជាអ្នកណា ? ឡើងឡានដូងរបស់ខ្ញុំមានគោលបំណងអ្វី ? រឺមួយជាចោរ ? 
               នារីម្នាក់នោះទម្លាក់បង្វេចខោអាវចុះ រួចសម្លឹងមុខមាណពយ៉ាងមុត ទាំងតបថា ៖ 
               - នែ៎​លោក ! រៀនស្មានមនុស្សក្នុងបំណងល្អខ្លះបានទេ ? ខ្ញុំមិនទាន់បាននឹងលួចអ្វីលោក បានបន្តិចផង ហេតុអីក៏ចោទខ្ញុំថា ជាចោរ ? 
               - ធ្វើម៉េចខ្ញុំជឿទៅ ! នេះឡើងឡានខ្ញុំតាំងពីអង្កាល់ក៏មិនដឹង ! សម័យនេះទុកចិត្តមនុស្ស តែសំបកក្រៅមិនបានទេ ! 
               - តែខ្ញុំជាមនុស្សស្រី ធ្វើចោរម៉េចនឹងបានទៅ ? មានគិតខ្លះទេ ? 
               - ទុកចិត្តម៉េចនឹងបានទៅ ! មនុស្សស្រីក៏អាចធ្វើចោរបានដែរ ! សម័យនេះ ចោរស្រី សាហាវជាង ចោរប្រុសទៅទៀត ! ខ្ញុំនឹងផ្តឹងប៉ូលីសថា នាងជាចោរ ហើយចោលផ្ទះរបស់ខ្ញុំបំណងលួច របស់មានតម្លៃក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ! 
               រាជលើកទូរស័ព្ទបម្រុងតេទៅប៉ូលីស ស្រីម្នាក់នោះក៏ចាប់ដៃកម្លោះឃាត់ ៖ 
               - ខ្ញុំមិនឲ្យលោកទូរស័ព្ទទៅប៉ូលីសទេ ! នេះខ្ញុំមិនមែនជាចោរទេ ! ឆាប់ឲ្យទូរស័ព្ទមកនេះ ! 
               - មិនឲ្យទេ ! នេះជាទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំ ! ឆាប់លែងដៃទៅ ! 
               - មិនលែងទេ ! បើលោកមិនព្រមឈប់ទូរស័ព្ទទៅផ្តឹងប៉ូលីសថាខ្ញុំជាចោរទេ ខ្ញុំនឹងមិនព្រម លែងដៃពីទូរស័ព្ទនេះឡើយ ! 
               រាជព្យាយាមទាញតូរស័ព្ទចេញពីដៃក្រមុំម្នាក់នោះ ប៉ុន្តែមិនស្រួលដូចកម្លោះគិតឡើយ ព្រោះនាងមិនព្រម លែងដៃពីទូរស័ព្ទនោះដូចគ្នា ។ ពួកគេប្រទាញប្រទង់គ្នាដណ្តើមទូរស័ព្ទ ទាំងនាយ​ រាជពោលឡើងថា ៖ 
                - នេះនៅហ៊ាននិយាយថា ខ្លួនមិនមែនជាចោរទៀត ! ឃើញច្បាស់ហើយថា កំពុងតែដណ្តើម ទូរស័ព្ទខ្ញុំ ! បើមិនមែនជាចោរ ហៅថាអ្វីវិញទៅ​ ? ឆាប់លែងដៃទៅស្រីចោរដាច់ដាប ! 
                - នេះហ៊ានហៅខ្ញុំថា ជាស្រីចោរដាច់ដាបទៀតហ្អេស៎ ! អាប្រុសឆ្កួតលែងដៃទៅ ! 
                - ខ្ញុំមិនលែងទេ ! នាងទេដែលត្រូវលែងដៃពីទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំ ! លែងដែភ្លាមទៅ ! 
                រាជទាញកញ្ឆក់ទូរស័ព្ទពីស្រីម្នាក់នោះមួយទំហឹង ធ្វើឲ្យនាងជ្រុលជំហរមកលើនាយទាំង មូល កម្លោះក៏ធ្លាក់ ទូរស័ព្ទពីដៃ ហើយបែរជាស្រវ៉ាអោបនាងក្រមុំពេញដៃទៅវិញ ។ កែវភ្នែកទាំងគូរ របស់នាង ត្របាញ់ប៉ះកែវភ្នែកកម្លោះ យើងប្រៀបដូចកាំរន្ទះខែវស្សា ។ ដៃស្រីទាំងគូរស្រវ៉ាអោបកររាជ យ៉ាងស្អិត ចំណែកដៃកម្លោះក៏អោបចង្កេះស្រីមិនរបេះ ។ មាណពសម្លឹងវង់ភ័ក្ក្រដ៏ផូរផង់ស្រីមិនដាក់ ធ្វើឲ្យថ្ពាល់នាងក្រមុំឡើងក្រហមព្រឿងៗ ។ មួយសន្ទុះ ធីតាក៏ប្រឡះខ្លួនចេញពី ដៃកម្លោះរាជ រួចច្រាណ នាយកម្លោះដួលទៅលើដីពេញទំហឹង ។ 
                 - អាឆ្កួត ! នេះប្រឡំអោបខ្ញុំមែនទេ ? ឯងសមតែស្លាប់ !
                 រាជអុកគូថទៅត្រូវនឹងដំថ្មនៅនឹងដី ស្រែកលឺសូរអូយ........ 
                 - នែ៎នាង ! នេះបើមិនបានខ្ញុំជាអ្នកទប់នាងទេ នាងប្រហែលជាមិនមានធ្មេញដើម្បីទុកស៊ី បាយនោះទេ ! នេះនៅមានមុខមកចោទខ្ញុំ ហើយច្រាណខ្ញុំពេញទំហឹងទៀត ! 
                 - មិនដឹងទេ ! អ្នកណាឲ្យឯងយកដៃរបស់ឯងមកអោបចង្កេះខ្ញុំធ្វើអី ! សមមុខហើយ ! 
                 - នាង.............. ! អូយ៍.................... នេះគ្មានចិត្តទេមែនទេ ! ឃើញខ្ញុំឈឺទេ ហេតុអីក៏ មិនជួយលើខ្ញុំឡើង? 
                 ឃើញកម្លោះធ្វើមុខដូចជាឈឺខ្លាំង ស្រីក៏មិនដាច់ចិត្តឈរមើល ស្រីឈរអែរអង់បន្តិចក៏ ដើរចោលទៅ បោះដៃជួយលើកកម្លោះឡើង ។ មិនស្មានថា ទឹកមុខនោះជាអន្ទាក់ព្រានសោះ គ្រាន់តែ ចាប់ដៃស្រីបាន រាជក៏ទាញនាងផ្តួលវិញមួយទំហឹងលឺសូរព្រុស........... ក្រមុំស្រែកអ៊ូយភ្លាមមួយរំពិច តែរាជក្រោកឈរ ធ្វើព្រងើយងាក់មិនខ្វល់សម្លេងស្រែកស្រី ។ នាងក្រមុំស្រែកសួរ ៖ 
                 - នែ៎លោក ! នេះលោកឆ្កួតអីណ្នឹង ! ខ្ញុំខំមានចិត្តចង់ជួយលើកលោក តែលោកបែរជាធ្វើ បាបខ្ញុំបែបនេះ ! សមជាមនុស្សប្រុសដែលទេ ? អូយ៍................ឈឺណាស់ ! 
                 មិនខ្វល់ថាស្រីស្រែកឈឺប៉ុណ្ណាក៏នាយកម្លោះធ្វមិនដឹងហើយបែរជានិយាយចំអក ៖
                 - នាងជាអ្នកបង្រៀនខ្ញុំទេ ! ចោរស្រីដូចជានាងទាល់តែបែបនេះទើបសមមុខ ! ពេលនេះ ខ្ញុំស្រួលទូរស័ព្ទ ទៅប្រាប់ប៉ូលីសហើយ !
                  ចម្លែកណាស់ ពេលលឺថានាយយើងបម្រុងទូរស័ព្ទទៅប្រាប់ប៉ូលីស ក្រមុំក៏បែរជា និយាយស្លូតគួរឲ្យអាណិត ទៅកាន់រាជ ៖ 
                  - ខ្ញុំសុំអង្វរក៏បានដែរ សូមកុំទូរស័ព្ទទៅប៉ូលីសអី ! បើលោកមិនជឿថា ខ្ញុំជាមនុស្ស ស្មោះត្រង់ទេ សម្លាប់ខ្ញុំក៏បានដែរ តែសូមកុំប្រាប់ប៉ូលីស ! 
                  លឺវាចាស្រី រាជក៏ស្រាប់តែទន់ចិត្តដាក់ទូរស័ព្ទចុះ រួចសម្លឹងមើលមុខនាងក្រមុំដ៏គួរឲ្យ អាណិតដែលកំពុង តែអង្គុយច្របាច់ករជើង !   
                  - ខ្ញុំមិនមែនជាចោរដូចលោកកំពុងតែគិតនោះទេ ! បើមិនជឿចាប់ខ្ញុំក៏បាន ! 
                  ធីតាខំក្រោកឈរឡើង តែបែរជាដួលទៅវិញ ព្រោះករជើងស្រីក្រិច ពេលកម្លោះរាជ គ្រវែងនាងមួយទំហឹង មុននេះ ។ ស្រីស្រែកអូយ៍ឡើងរន្ធត់ ធ្វើឲ្យនាយកម្លោះរាជទប់ចិត្តឈរមើលមិន​ បានក៏ស្ទុះចោល ទៅលើកនាងឡើង ទាំងនិយាយថា ៖ 
                  - មិនបាច់ទេ ! ពេលនេះខ្ញុំជឿនាងសិនចុះ ! មិនខ្វល់ថា នាងជាមនុស្សល្អរឺអាក្រក់នោះ ទេ តែពេលនេះនាងមិនអាចរត់រួចទៅ ដូច្នេះបើនាងជាចោរមែនក៏មិនអាចរត់រួចដែរ ! 
                  ខណៈឃើញកម្លោះលើកគ្រានាងឡើង ស្រីហាក់បីដូចជារន្ធត់អស់ព្រលឹង ឯអារម្មណ៍ក៏ មិននៅមួយកន្លែង នេះជាអ្វីទៅ ? ស្រីហាក់បីដូចជាមានអារម្មណ៍ខុសប្លែកពីធម្មតា ពេលបានកម្លោះ នាយសមុទ្រម្នាក់នេះចាប់ចង្កេះ ហើយគ្រានាងឡើងពីដីដើរតម្រង់ចូលក្នុងផ្ទះគេ ។ 
                  រាជដាក់នាងអង្គុយលើកៅអី រួចក៏ដើរទៅបើកប្រអប់មួយយកប្រេងកូឡាមកលាបឲ្យ ស្រី នាងក្រមុំតាមមើលកម្លោះមិនដាក់ភ្នែក តើគេគិតធ្វើអ្វីនាង ? រាជដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះរួចចាប់ករជើង នាងក្រមុំឡើង ស្រីស្រែកភ្លាម ៖ 
                  - លោកគិតធ្វើអីណ្នឹង? 
                  រាជតបទាំងមិនសម្លឹងមលមុខស្រីឡើយ ៖ 
                  - គឺលាបប្រេងកូឡាឲ្យនាងនឹងណា៎ ! កុំភ័យថា ខ្ញុំធ្វើអីនាងឲ្យ បើខ្ញុំចង់មែន ក៏នាងរត់ មិនរួចដែរ ព្រោះជើងនាងក្រិចហើយ ! 
                  មាណពមិននិយាយច្រើនក៏ចាប់លាបជើងស្រី ហើយឈ្លីដោយម្រាមដៃតិចៗនៅកន្លែង ក្រិច ឯមាណវីនៅ ស្ងៀមលែងនិយាយអ្វីទាំងអស់ ! លាបរួចនាយមាណពក៏ដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាត់ ទុកឲ្យស្រីអង្គុយនៅម្នាក់ឯងលើកៅអី ចោលកែវភ្នែកសម្លឹងមើលជុំវិញផ្ទះ ។ ស្រីសម្លឹងប៉ះរូបថតមួយ យ៉ាងធំដែលព្យួរ នៅជញ្ជាំងដែលថតជុំគ្នាមានមនុស្សបួន នាក់ ហើយក្នុងនោះក៏មានក្មេងប្រុសម្នាក់មុខ ដូចនាយកម្លោះដែលលាបថ្នាំឲ្យនាង តែនាងចម្លែកថា ហេតុអ្វីក៏ផ្ទះនេះ ឃើញមានតែគេ ចុះមនុស្សបី នាក់ទៀតទៅណា ? 
         
                   បាត់ស្រមោលរាជមួយសន្ទុះ ស្រាប់តែចេញមកវិញ ជាមួយចានពីរក្នុងដៃ ម្ខាងមាន ចានបាយ និងម្ខាងទៀតមានចានពងទាចៀន ! កម្លោះរាជដាក់ចានទាងពីរទៅលើតុដែលស្រីអង្គុយ រួចចោលសំដីទៅស្រី ៖ 
                   - ញ៉ាំបាយទៅ ! ខ្ញុំលឺក្រពះនាងថ្ងូរខ្លាំងណាស់ ! 
                   - លោកលឺពីអង្កាល់ ? 
                   - មិនបាច់ចង់ដឹងថា ខ្ញុំលឺពីពេលណានោះទេ គ្រាន់តែដឹងថា ខ្លួននាងឃ្លានទៅបាន ហើយ ! ញ៉ាំរឺមិនមិន.............
                   - ញ៉ាំ ! 
                   ​មាណវីទាញចានបាយដាក់ពីមុខ ឯមាត់នៅតែរអ៊ូ ៖ 
                   - បើដាច់ចិត្តធ្វើល្អហើយ ហេតុអ្វីក៏មិនធ្វើម្ហូបណាឆ្ងាញ់ជាងពងទាចៀននេះតិចទៅ ?
                   - សំណាងហើយផ្ទះខ្ញុំមានពងទាចៀនឲ្យញ៉ាំ ! បើនៅគុកមានតែបាយក្រហម ! 
                   - នេះនៅគម្រាមខ្ញុំទៀត ! ខ្ញុំនិយាយលេងតើ ! 
                   - ឈប់និយាយច្រើនទៅ ! ញ៉ាំហើយនឹងអាលបានត្រឡប់ទៅវិញទៅ ខ្ញុំនឹងអាលបាន ដេកពួន ! ស្អែកខ្ញុំត្រូវការធ្វើការទៀត ! 
                   មិនបង្អង់យូរ កំពុងតែឃ្លានស្រាប់ផង ស្រីមិនសំចៃមាត់ នាងក្រមុំបួងគ្មានសល់បាយ មួយគ្រាប់ក្នុងចាន ប្រុងហាមាត់សុំគេថែមបាយ តែស្រីអៀនទើបបិទក្រពះប៉ុណ្នឹងសិន ! រាជយកទឹក មកឲ្យ ស្រីក្រេបមិនសល់មួយតំណក់ ! រួចរាល់កម្លោះក៏សួរ ៖ 
                   - នេះអាចទៅបានហើយរឺនៅ ? ខ្ញុំត្រូវការដេក ! 
                   លឺរាជសួរបែបនេះ ស្រីហាក់នៅអែអង់ ៖ 
                   - គឺ......... ! 
                   - គឺខ្ញុំត្រូវការដេក ! ខ្ញុំមិនចាប់នាងឲ្យប៉ូលីសទេ ព្រោះខ្ញុំរវល់រកស៊ី គ្មានពេលឡើងតុលា ការ ដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយនាងទេ ! ចាត់ទុកថា ថ្ងៃនេះខ្ញុំស៊យ ជាប់មនុស្សស្រីមាត់អាក្រក់ចុះ ! 
                    - លោក.........! 
                    - ទៅបានហើយរឺនៅ ? 
                    - គឺ............. គឺខ្ញុំសុំគេងនៅទីនេះមួយយប់ផងបានទេ ! ខ្ញុំមិនដឹងថា ទៅណាទៀតទេ នេះម៉ោងជិត ១០ ទៅហើយ ឯទឹកដីនេះក៏ខ្ញុំមិនសូវស្គាល់ ! 
                    - មិនបានទេ ! ខ្ញុំមិនហ៊ានទុកចោរក្នុងផ្ទះទេ ! ស្រួលមិនស្រួលស្អែកឡើងប៉ូលីសមក ដល់ផ្ទះខ្ញុំ ហើយចោរថា ខ្ញុំរួមគំនិតជាមួយចោរ មិនជាប់គុកអត់ប្រយោជន៍ហើយ ! មិនខ្វល់ថានាងមក ពីណា ជាអ្នកណា ខ្ញុំមិនឲ្យនាងដេងនៅទីនេះទេ ! 
                     នាយកម្លោះទាយដៃនាងក្រមុំចេញទៅក្រៅផ្ទះទាំងជើងនាងនៅឈឺនៅឡើយ ! 
                     - ខ្ញុំប្រាប់លោកហើយ ថាខ្ញុំមិនមែនជាចោរទេ ! ហេតុអីលោកមិនជឿខ្ញុំ ? 
                     - មនុស្សចូលផ្ទះគេទាំងយប់បែបនេះ ទុកចិត្តម៉េចបានទៅ ? យ៉ាងណាខ្ញុំមិនទុកនាង ឲ្យនៅក្នុងបរិវេណផ្ទះ ​ខ្ញុំជាដាច់ខាត ! នាងចង់ទៅណាក៏ទៅៗ លើកលែងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ! 
                     រាជអូសស្រីទៅដាក់មុខផ្ទះ កម្លោះរៀបនឹងបិទរបង មាណវីក៏និយាយ ៖
                    ​ - លោក........
                     - មិនអីទេ ! បាយមួយពេលនេះចាត់ទុកថា ខ្ញុំធ្វើបុណ្យចុះ ! មិនបាច់និយាយពាក្យ អរគុណទេ ! គុណស្រ័យតិចតួចខ្ញុំមិនគិតគូរ ! រាត្រីសួស្តីណា៎ ! 
                     រាជក៏បិទរបងទ្វារផ្ទះទាំងមិនបានគិតដល់អារម្មណ៍ស្រីថា ចង់និយាយអ្វីឡើយ ! នាយមាណពដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាត់ បន្សល់ទុកឲ្យនាងក្រមុំតាមមើលតាមប្រឡោះរបង ។ ធីតាកម្សត់ ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះ ដៃអោបបង្វេចជាប់ រួចបន្លឺសម្លេងតិច"ប្រាប់ខ្លួនឯង ៖ 
                      - ឯងអស់មធ្យោបាយកែវ ! បើទៅមុខក៏មិនដឹងទៅទីណា កន្លែងណាក៏ឯងមិនស្គាល់ អ្នកណាក៏គេមិន ទុកចិត្តមនុស្សប្លែកមុខឯងដែរ ! កណ្តាលអាធ្រាតបែបនេះ ទោះបីដើរទៅមុខ បើជួប មនុស្សមិនល្អ គេចាប់ធ្វើស្អីក៏ដឹង ! មានតែដេកនៅទីនេះហើយ ! អាមនុស្សចិត្តអាក្រក់ មិនទាន់ស្តាប់ ហេតុផលផងក៏ដេញ គ្នាចេញពីផ្ទះទាំងយប់អាធ្រាត បែបនេះ ! ហេតុអីក៏ខ្ញុំជួបតែមនុស្សចិត្តអាក្រក់ បែប​នេះ ! 
               
                      ស្បៃអន្ទកាលគ្រប់ដណ្តប់ពេញពាសភពផែនដី យប់កាន់តែជ្រៅ សន្សើមកាន់តែធ្លាក់ កម្លោះរាជគេង លើពូកដណ្តប់ភួយយ៉ាង កក់ក្តៅសុខស្រួយ មិនបានខ្វល់ថា ធីតាកែវដែលនាយបាន ដេញចេញពីផ្ទះនោះមានសភាពយ៉ាងណានោះទេ ! ម៉ោងទើបតែ ២ រំលងអាធ្រាតសម្លេងតន្រី្តនៅតែ បន្លឺល្វើយៗ ចេញពីបន្ទប់នាយរាជ ។ 

សូមទស្សនាវគ្គ ២ !